Τα αδέρφια μου

Φλόγες τα βλέφαρα ψηλές
παγωμένες τα δάκρυα ριπές
Στα χέρια πνιγμένες οχιές σιωπές και ενοχές
στο λαιμό αστέρια και αμυχές
κρύβω με μαντήλι πένθους το μισό μου πρόσωπο
μη μπω στο πειρασμό και τους μιλήσω
για τα έξι αδέρφια μου που φόνευσαν - ένα βράδυ που έστειλαν τα λυσασμένα τους γουρούνια -
όλα ήταν ανήλικα και εργατικά,
χαμογελούσαν το πρωί, όταν κινούσα να πάω στη δουλειά.
Και η μάνα αμίλητη με χέρια ακουμπισμένα στα πλευρά,
μου φόραγε στοργικά πριν φύγω ενα ζευγάρι διαπλεκόμενα φτερά
ήμουν κάποιος που τον αποκαλούσαν έκπτωτο και άλλα τέτοια παλαβά
όμως δε ξέραν πως η αλήθεια ήταν αντίστροφη
και ότι από τη κόλαση στον ουρανό είχα βρεθεί ξανά.