Οδός Γολγοθά 131

Ήταν καθώς σάλευα και βυθιζόμουν ξανα στο χιόνι, μια νύχτα στο άστρο σου τσακμάκισα
μα πήρανε φωτιά τα σωθικά μου. Νόμιζα πως έγνεθες από μακριά και πως για μένα χαμογέλαγες
και όχι στα σκυλιά. Είναι που χόρτασα αγάπη και που κάθε που ξημέρωνε, με φώναζες αντάρτη. Κρίμα που ο τόπος πήρε φωτιά και μέχρι τα άλλα τα χαράματα, γιορτάζανε παιδιά.
Ήρθαν στο κόσμο σου για άλλη μια φορά κι όμως δεν ήσουνα καμιά.