Ασύμμετρη απολογία

….Ρώτησαν μ’ ένα στόμα μια φωνή, όλα τα μεσημέρια του Καλοκαιριού:

Μας νιώθεις πιο πολύ μέσα στη τσιμεντένια αγκαλιά,

ή απλώς βαριέσαι και κοιμάσαι πάλι μια σταλιά;

Μας θυμάσαι όταν βαδίζεις, με πέλματα γυμνά, σε αμμουδιών ανέμελο φευγιό,

ή μήπως εμάς καταριέσαι, μέσα σε σπίτια που στερούνται ηλεκτρικό;

Δε σ’ αρέσει το φως και η θέρμη που σου φέρνουμε από μακριά;

Μάλλον θα μας αγνοείς μέχρι το απόγευμα, για τα καλά…

Απλώς ρωτάμε, για να μάθουμε επιτέλους ποιος είσαι!

…Ρώτησαν με δροσερή φωνή, όλα τ’ απογεύματα μαζί:

Στο μπαλκόνι π’ αγναντεύεις το φως να οπισθοχωρεί,

μας μυρίζεις που μαγειρεύουμε μπριζόλες μ’ αντηλιακό,

ή απλώς έχεις παγώσει σε Χειμώνα αιματηρό;

Στα καταγάλανα νερά που πλατσουρίζεις, έχεις υπόψη σου πως η μοναξιά, είναι αδυσώπητο χτικιό,

ή μήπως με παρέα, εμάς βρίζεις, μέσα σε πόλεις που δεν έχουν χρόνο αρκετό;

Μάλλον θα μας αγνοείς μέχρι το βραδάκι, για τα καλά…

…Ρώτησαν με φωνή που σχεδόν παραπατά, όλες οι νύχτες του Καλοκαιριού μαζί:

Μας άκουσες σα σπίθισμα - σε μια τσαπατσούλικη φωτιά στη παραλία -

όπου άλλος τρομάζει ξαφνικά κι  άλλος, δίπλα του γελά;

Μας βλέπεις ποτέ, εμάς τα φώτα ασάφειας, που σ’ ακολουθούμε ως το πρωί,

ή μήπως η ματιά στο μέλλον, γίνηκε κι αυτή αδιάφορη, μικρή;

Άραγε θα χεις σαν γεράσεις, δίπλα σου κάποιον όλα αυτά για να τ’ απαντάς,

ή θα μετράς ανάσες σε μια πλαστικοποιημένη συλλογή;

Απλώς ρωτάμε, για να μάθουμε επιτέλους τι περιμένεις…

Μόνο τα πρωινά του Καλοκαιριού, αφουγκράζονταν αμίλητα, σοφά.

Στο τέλος χαμογέλασαν και είπαν στα απογεύματα, τα βράδια και τα μεσημεριανά:

Αφήστε τώρα να απαντήσει, τα ερωτήματα σας ήταν όλα φυσικά,

φτάνει όμως τώρα, είναι πλέον αρκετά…

Μα κανείς μην τον διακόψει, όταν απαντά η χάση, ο νόμος πρέπει να σιωπά.

Και τότε εκείνος, το βλέμμα του σηκώνει και αμέσως απαντά:

«Δεν έχω άλλη ελπίδα, μα υπάρχω ανάμεσα σας, ακόμη μια χαρά…»