Παρεξηγημένος
από την ιδια τη ζωή θα έλεγε κανείς,
δεν είναι λίγα όσα του χρέωσε,
τον είχε περάσει, λένε, για κάποιον άλλο.
Τώρα όλα του τα επέστρεψε...
Ήλπίζε να μη του τη πάρει πίσω και εκείνη,
παρεξηγώντας τον - καθώς αυτός δρομολόγια μαζί της φανταζόταν-
πως είναι ριμαγμένος.
Πως δεν του άξιζε μια αγκαλιά ανθρώπινη,
μονάχα ο νοτιάς την άμμο να χτυπά στο κούτελό του,
σαν ενας αλλοτινός ναυτικός
μιας φρεγάτας νεκρών εαυτών.
Το παιδί το απασχόλησαν με τόνους πλαστικά παιχνίδια
τα μάτια του αραίωσαν
μπροστά σε ενα γυαλί θαμπό να δείχνει τρέλες
και σαν ωρίμασε,
λένε πως έψαχνε για αγέννητες προπέλες.
Τον έφηβο τον βάλαν να μάθει όλα τα λιμάνια απ' όξω.
Και μετα με ένα φιλί, τον πέταξαν στη θάλασσα.
Το φαντάρο τον έστειλαν σε καμπίνα λευκή
να μη θυμάται λέει που πηγαίνει
ούτε ποιός ήταν τελικά
μόνο τις μνήμες του ραντίζαν με κονιάκ
κάτι μυστήριοι αγγέλοι...
Μα η φρεγάτα που έφυγε είχε μόνο
ενα βαρύ φορτίο για πλήρωμα
τους εαυτούς του, που αφησε
να βολοδέρνουν στο κατάστρωμα
Και το τίμονι κραταγε σφιχτά
με τον κυνόδοντα απ' όξω
είχε οδηγό τα μάτια της
για χάρτη τα σημαδια του προσώπου του.
Να ξέρει που είναι οι ξέρες και οι ναυαγοί
οι θησαυροί και τα νησιά του ανέμου
Οι λυσσασμένοι πειρατές
και η τσιγγάνα που τον φώναζε "γιέ μου"
Στη πλώρη ήταν η μούσα του
και στη πρύμνη φτάναν τα μαλλιά της
το προορισμό του έψαχνε αμίλητος
να βρει στο σκοτεινό βυθό
της έναστρης καρδιάς της.
