Αδιάκριτοι κριτές

Κρυφά ένιωθε,

κλεινόταν…

Ποτέ δεν έδειχνε τι.

Μολονότι δε τον ξέραν,

αποφάσισαν με μια φωνή!

Να του πάρουν το κεφάλι,

επειδή καθαρά

δε διαβαζόταν,

τι σκεφτόταν

και γιατί..

Αδέσποτες μοίρες

"Orange dog" (acrylics on paper)

Αδέσποτες μοίρες

Μικρή οικογένεια με πέντε πατεράδες

πέντε μανάδες

και χιλιάδες απογόνους,

να τραγουδούν χαρούμενοι.

Έτρωγαν από τα περίσσια της αχαριστίας των άλλων. 

Έπιναν νερό από τον ουρανό.

Συλλαβιστά όρθωναν τον λόγο τους,

με μισές λέξεις και μισά ουρλιαχτά.

Νυχιές , αγκαλιές και δαγκωνιές μοιράζανε καθώς

ξεσήκωναν τις μοίρες τους.

Τα κατορθώματα τους αντηχούσαν στα βουνά,

οι έρωτες τους, άφριζαν, σε τσιμεντένιο κύμα.

Και χαρούμενοι λέγανε

στους μικρότερους 

στους νέους υπερασπιστές των ουράνιων δρόμων,

πως για πάντα θα ‘χουν απόλυτη ελευθερία

και πως ποτέ

δε θα φύγει από πάνω τους,

έτσι σαν αντίτιμο,

η ανάγκη για φυγή.

Ονείρου συντεταγμένες

Εγκλωβίστηκε μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο αμίλητους συνταξιδιώτες.

Τριγύρω πέταγαν ανέμελα φλογισμένα κολιμπρί

Σταματούσαν πετούμενα πάνω από τον καθένα τους

και έδιναν σαν πινελιά, μια λωρίδα φωτιάς στο κούτελο τους

Άνοιξε το παράθυρο και πήδηξε στον χρόνο

Έπεσε πάνω στις μαλακές στιγμές της παιδικής του μνήμης

Σηκώθηκε και ξεσκόνισε τους ώμους του

Άρχισε να περπατάει στην πεδιάδα,

ώσπου η πεδιάδα έγινε δάσος,

και το δάσος βουνοκορφή...

Άνοιξε τα χέρια του σαν να ήθελε να ήταν φτερά

έτοιμα να τον ανυψώσουν.

Άρχισε να πετάει με μεγάλη ταχύτητα γύρω από την βουνοκορφή

Το δάσος απλωνόταν από κάτω χιλιόμετρα

και συναντούσε ένα απότομο φαράγγι.

Οι εποχές εδώ πέρα συνυπήρχαν όλες μαζί ταυτόχρονα.

«Μα τι όμορφος τόπος είναι τούτος!», αναρωτιόταν τώρα χαμογελαστός.

83

Ογδόντα τρία

Χαρτιά στυλό και κείμενα,

μολύβια και εικόνες,

ξεβαμμένες αναμνήσεις

που ήθελες να σβήσεις.

Μικρά «θέλω»

μεγάλα «πρέπει»

αναμίχθηκαν άτακτα

και γίνανε παιδιά,

στοιχήθηκαν πάραυτα

και φύγαν μακριά.

Έχουν τρόπο μαγικό

Που συχνά επικαλούνται

τις ιστορίες που έζησαν

ποτέ δε διηγούνται.