Ο φόβος του Δαίδαλου

Είμαι το άστεγο πιτσιρίκι που στα μάτια σε κοιτά,
ο ξυπόλυτος λυγμός του αδικημένου, το χαμόγελο του ακίνδυνου τρελλού,
το κλάμα του αιμόφυρτου αθώου, η πλήξη του άνεργου,
ο εφιάλτης του εφοπλιστή,
η πρώτη μπουκιά ζεστου ψωμιού του άπορου,
το γράμμα του αυτόχειρα, ο αιχμηρός κυνόδοντας του αδέσποτου που κλωτσάς,
η κραυγή της μητέρας που θάβει το παιδί της,
το μισοτελειωμένο στυλό του μαθητή, που δεν φύλαξαν λίγο μέλλον και για κείνον,
η  νηνεμία στη πόλη  πριν το συνθημα ραγίσει τη σιωπή,
η μελωδία των μουσικών του δρόμου,
η πρωινή βροχή πάνω σε σκονισμένο λεωφορείο,
η φλεγόμενη ματιά των αθανάτων,
που τους πρόδωσε ανύποπτους, ύπουλος φίλος μα εχθρός,
ο ορυμαγδός της θείας δίκης,
η πεμπτουσία της ζωής, μια τσίχλα κολλημένη σε πανάκριβο παπούτσι,
η υπομονή για δικαιοσύνη του βιασμένου θύματος,
το κακαριστό γέλιο ενός νεογέννητου μωρού,
το πείσμα του ετοιμοθάνατου που τον κρατάει στη ζωή,
ο πρωινός ηλιόλουστος μονόδρομος,
ο αγέρας που φέρνει μαζί του μουσική,
η θλίψη που νικήθηκε για πάντα και φόρεσε και εκείνη γιορτινά,
ο λύκος που κατέβηκε στη πόλη και όλα του ξενίζουν,
ο μετανάστης που ελπίζει στο ακατόρθωτο,
το όνειρο του ξενιτεμένου σου παιδιού,
ο ήχος από το σφίξιμο των δοντιών του χειρουργημένου,
η κρύα νύχτα του Δεκέμβρη,
ο λόφος άβατο σιωπών πάνω από τη πόλη,
ο χορός των μεθυσμένων εραστών,
είμαι η απόρριψη γονέα φοβιτσιάρη,
η επίπληξη της αδερφής που δεν σε θέλει για αδερφό,
η απομόνωση πριν από το πάρτι,
το τραγούδι που βάζεις δυνατά όταν ξυπνάς,
η λαική μνήμη στο πέρασμα  αιώνων,
τα φαγωμένα σου από το χρόνο γκρι καπέλα,
το χιόνι που έπαιρνε εύκολα φωτιά,
ο ναυαγός που βρέθηκε σε έρημο με κάκτους,
αντί να γυαλίζει τη καινούργια του προπέλα,
ο φαντάρος που τις μέρες του μετρά ,
ο μαθητής του τελευταίου θρανίου που χαμογελά,
ο φοιτητής που εργάζεται και όλα τα μαθήματα περνά,
η νιότη των αιώνιων παιδιών,
το τσιγάρο στα χείλη του εργάτη,
η καταιγίδα που κάνει το χώμα να μυρίζει λευτεριά,
το κύμα που ανατρέπει τα άβουλα βράχια, που με τη σιωπή τους,
γλίτσα πάνω τους φιλοξένησαν για χρόνια,
ο σπασμένος σου χαρταετός που δεν πέταξε ποτέ,
η μάνα που γεννάει έξω από το μαιευτήριο γιατί δεν είχε τα λεφτά,
το μέλι που έφτιαξε ο νέος αγρότης,
η φλεγόμενη γωνία μες τη μέση της πλατείας,
το βλέμμα που πήρες στο χαστούκι του δασκάλου στη δευτέρα δημοτικού,
το χαρτί της απόλυσης σου από το στρατό,
ο ερωτευμένος έφηβος που όλο μόνος τραγούδι ξεκινά,
το ακατάστατο σου δωμάτιο, που μόνο αυτό σ' ακούει όταν κλαις,
οι μαθητές που διαβάζουν για τη γνώση,
είμαι εκείνος που αφουγκράζεται την αλήθεια,
ο ταξιδιώτης με λεφτά οριακά,
ο βυθός τις μέρες του χειμώνα,
είμαι το επόμενο παιδί που θα καταπιεί ο πατέρας μου ο Κρόνος,
είμαι η υπομονή της Πηνελόπης,
είμαι το αγαπημένο σου καρτούν, η αγκαλιά του αγαπημένου σου ανθρώπου,
το κάλεσμα των καιρών,
το στόμα που δεν εκλεισε ποτέ του, όσο και αν του στοίχισε αυτό,
ο εχθρός της υποκρισίας και του μίσους,
το αναμένο σπίρτο στον πάτο του πηγαδιού,
οι νότες των περιφερόμενων τσιγγάνων,
ο άφραγκος καλλιτέχνης που πεθαίνει ππενταμόναχος σε μία τρώγλη,
η ντροπή εκείνου που τρώει από τα σκουπίδια,
ο άσημος συγγραφέας που δεν διάβασες ποτέ,
τα αγαπημένα ποδήλατα των παιδιών της γειτονιάς σου,
το πιο άγνωστο και δύσβατο βουνό,
η λευτεριά που έπρεπε να είναι όλη δικιά σου,
το κρύο και κρυστάλλινο νερό,
που μέσα από τη γη πετιέται
και το κορμί σου ξυπνάει για τα καλά
η ζωή που είναι μία και μοναδική,
το φως που μπαίνει ακάλεστο μέσα από τις γρίλιες,
η ρακή που πίνεις μόλις αρχίζει η γιορτή,
είμαι εδώ για να σου υπενθυμίζω πως η αγάπη είναι το κλειδί
και η αλήθεια αξία ακριβή...
Είμαι η απερισκεψία του Ίκαρου,
είμαι ο φόβος του Δαίδαλου,
δεν είμαι τίποτα τελικά,
αλλά είμαι συνεχώς κάπου εδώ, κοίτα επιτέλους γύρω σου.