Τρέχαμε Μερόνυχτα

Σήμερα η νύχτα
νόμος του εργάτη
κάθε νύχτα
του φωτός
πολλές μέρες
της ηθικής
ήταν νύχτα
της ψυχικής ανάπλασης συντηρητής
των εσωτικών τοπίων
και οι μέρες μετράγανε
μπροστά στη φωτιά
ο αδερφός του Γαβριήλ
του ξυλουργού ανεψιός
αναζητεί απαντήσεις
θέτει σταθμά
και άνομες στιγμές χαράς
μη ξεχάσουμε να σπάσουμε
σαν τρυφερή κρυφή κρούστα
την υπέρτατη θειική
παρθενία της Μαγδαληνής
μυστικό
και σούσουρο στα σοκάκια που με σταύρωσαν
ήμουν ληστής σαν τα αδέρφια μου
Οι Ρωμαίοι μας ξέκαναν
μας κρέμασαν ανάποδα
μας έλιωσαν στο ξύλο
με πρόσωπα
από φυσιογνωμια μικροβίου
που τρώει και αρρωσταίνει την ανθρώπινη ιστορία
κύκλος τέλειος
που σκάει
διαδοχικά
αγόρια και κορίτσια
ξεχύθηκαν
στα άστρα
απάνω ψηλά
κραυγές
ξεστόμιζαν καθώς τη μέρα
νύχτωναν
διψούσαν για ζωή ρε.

Μοιραία πτήση

Νηνεμία
σηψαιμία
γάγγραινα πριν απο τη σιωπή.
Πριν από τον ξαφνικό ορυμαγδό των έσω μου
τοπίων
των οποίων
κοχλάζει η θάλασσα τους
Στάζει ο ουρανός τους υγρά και ψιθύρους
Και η γης της μέσα μας πατρίδας δεν έχει σημαία
μόνο κοντάρι μακρύ βαρύ περήφανο
που σχίζει τις νύχτες σαν σάρκα στα δυό
είπα να βγω από δω μέσα
με σταμάτησες με σάλια
καπνό και μελανιές
και έφυγες σαν χτες
μα δεν πρόκαμες
αν θες
πως να το πω
στη γλώσσα σου
απάνω κοιμάμαι ακόμα
μέρες θρηνώ
νύχτες γλεντώ
μέσα στο πιο νοερό σου ψέμα
και κάνει μπαμ μπούμ
η καρδιά μου
εκρήξεις άναρχες σποραδικές
μα η επιρροή μεγάλη
το γραψα και στο πιο μικρο μπουκάλι
σημείωμα ήσουν
πως δεν θα ξαναρθείς
μέσα μου
στο πιο χρωματιστό ακρογιάλι
γυρεύεις αλήθειες για να βρεις
γυμνή στη κουζίνα κάνεις νύχια
και τρως πορτοκάλι
η εκείνο σε εφαγε δεν θυμαμαι ποτέ καλά
λεπτομέρειες που τσάκισαν τα μάτια μου
και τις γυρευω κάθε βράδυ που το κρασί σου ξερνώ
και ψάχνω απάντηση μέσα στα κομμάτια μου
σαν αεροπλάνο μοιραίο σε ακολουθώ
πριν πέσω κάνω νάζια στον αέρα
ξέρω όμως καλά μέσα μου πως θα συντριβώ
στο μέσα μου τοπίο
στείλε διασώστες κατάρες ή βρισιές
χαμογελαστός και τσακισμένος
θα στέκω στο πιο όμορφο βουνό
μα εσυ ακόμα θα σαι από κάτω.

Ανοιξιάτικος εσπερινός

Ο ερωτας είναι σαν ατέρμονος χορός που σα σταγόνα σκάει στη γλώσσα της φύσης την Άνοιξη, έτσι οξύμωρος και χαμογελατός, αδρανής και σκεπτικός διόλου, μετά από 8 σκοτεινούς μήνες αβεβαιότητας, φωτιάς και προσκρούσεων σε θάλασσες που προσκυνάν την Ηπειρο σου σα μωβ πεταλούδα πάνω από το παράθυρο μιλας μια γλώσσα κουβανέζικα θα ειναι κι ολο κλαις χορευοντας τσά τσα γλείφοντας στο περβάζι σου την νύχτα.