Μια βραχνιασμένη και αργόσυρτη φωνή, είχε ο δάσκαλος τότε που ήμασταν μικροί.
Είχε μια μακρόστενη σιδερένια έδρα, όπου στήριζε τα κοκαλιάρικα χέρια του.
Η έδρα ήταν γεμάτη από σκόρπιες κιμωλίες, παρατημένα γραπτά και στην άκρη δεξιά, σχεδόν φλερτάροντας με το πάτωμα, υπήρχε το γυάλινο βάζο των κλήρων.
Οι κλήροι, ήταν μικρά τυλιγμένα αριθμημένα χαρτάκια,
"κατ' εντολήν" φτιαγμένα από εμάς τους μαθητές.
Θυμάμαι ήμουν το πέντε.
Όταν ο δάσκαλος ήθελε κάποιο παιδί να πει μάθημα, άνοιγε έναν κλήρο.
Αν ήσουν διαβασμένος και ταυτόχρονα τυχερός, η μέρα σου θα ήταν υπέροχη.
Αν ήσουν αδιάβαστος και ταυτόχρονα άτυχος, η υπόλοιπη σου μέρα προμηνυόταν μαύρη.
Αν πάλι, ήσουν πονηρός και κατέβαζε η κούτρα σου παγαποντιές,
απλώς ερχόσουν στην αίθουσα κάποιο μοναχικό διάλειμμα
και έσκιζες το χαρτάκι με τον αριθμό που σου αντιστοιχούσε και
ησύχαζες για όλη τη χρονιά.
Έτσι και στη ζωή.
Γι αυτό φώτιζε μας ουρανέ, να σκίσουμε μια για πάντα,
τον κλήρο που μας στέλνει για χρόνια τωρα αδιάβαστους.
