Τα αδέρφια μου

Φλόγες τα βλέφαρα ψηλές
παγωμένες τα δάκρυα ριπές
Στα χέρια πνιγμένες οχιές σιωπές και ενοχές
στο λαιμό αστέρια και αμυχές
κρύβω με μαντήλι πένθους το μισό μου πρόσωπο
μη μπω στο πειρασμό και τους μιλήσω
για τα έξι αδέρφια μου που φόνευσαν - ένα βράδυ που έστειλαν τα λυσασμένα τους γουρούνια -
όλα ήταν ανήλικα και εργατικά,
χαμογελούσαν το πρωί, όταν κινούσα να πάω στη δουλειά.
Και η μάνα αμίλητη με χέρια ακουμπισμένα στα πλευρά,
μου φόραγε στοργικά πριν φύγω ενα ζευγάρι διαπλεκόμενα φτερά
ήμουν κάποιος που τον αποκαλούσαν έκπτωτο και άλλα τέτοια παλαβά
όμως δε ξέραν πως η αλήθεια ήταν αντίστροφη
και ότι από τη κόλαση στον ουρανό είχα βρεθεί ξανά.

Χάδι Φαλτσέτα

Θεοί ντυμένοι αθλητές
Δαίμονες με αστραφτερές στολές
Μάτια ματωμένα
Κάγκελα πλεγμένα
Τείχη γύρω από τον ουρανό
Είχαν το πιο άθλιο σκοπό
για να λατρεύουν
Εξαθλίωναν για να γιατρεύουν
Μαύρη μπαντάνα
Φοράω στο λαιμό
Να μη φανούν οι αμυχές
Στου χρόνου το κενό
Λαμποκοπούν τα μάτια σου
τη στιγμή της απόλυτης άρνησης
τη στιγμή που μπορείς να καυχηθείς
πως η αλήθεια και η λευτεριά
είναι δίδυμοι αστερισμοί
Που χάραξες με τη φαλτσέτα σου
στο πιο ανύποπτο κορμί.

sketching up my book

Ένα Κίτρινο Φορτηγό

Μια μέρα έκανα ωτο - στοπ και σταμάτησε ένα αυτοκίνητο παλιό, μοντέλο του 83', με ξεφτισμένο ασημί χρώμα και σκούρα άκαμπτα καθίσματα. Οδηγούσε ένας τύπος φαλακρός και δίπλα του καθόταν μια αλυσοδεμένη δεσποινίδα, που έκλαιγε και μούγκριζε ασταμάτητα. Δίπλα μου καθόταν άλλος ένας φόβος μου, το ψέμα. Είχε μεταβαλλόμενη μορφή, σα ρευστό ανθρωποειδές, που όλο ασυνάρτητα τραγούδια έσκουζε υστερικά, για να περάσει λέει το ταξίδι ευχάριστα. Κι όλο έλεγε πως η αγάπη μια μέρα θα τελειώσει, πως οι καλοί λέει πεθαίνουν πάντα άδοξα και πως μία τζούρα δρόμος έμεινε για να μάθω αν όλα αυτά ισχύουν.

 "Που μπήκα ρε πούστη μου;"

Πήγα να πάθω κρίση πανικού, ειδικά όταν κατάλαβα πως ο οδηγός ήταν το απόλυτο κακό και η γυναίκα δίπλα του, η μόνη μου αγάπη. 

Τώρα προτίμησα να πω ένα δυνατό και γιομάτο αυτοπεποίθηση "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!", με αναγουλιασμένο στομάχι και έτοιμο να αδειάσει φουσκωμένο λαιμό. 

Είπα "... αλλά εδώ θα κατεβώ!!!". 

Χωρίς όμως κανεις τους να αλλάξει στάση, ύφος και σκοπό, σαν να μου έλεγαν "είσαι παγιδευμένος πλέον εδώ..." , με ανάγκασαν αυτόματα να ανοίξω τη πόρτα και να πεταχτώ με τρόμο έξω στο κενό... Προσγειώθηκα στην αγκαλιά του τελευταίου τινάγματος , πριν τρακάρω οδηγώντας με το αυτοκίνητο μου ένα  κίτρινο παρατημένο φορτηγό...

Έρχεται!

Αριάδνη