Αποθήκη μελλούμενων

Το πρωί όταν ξυπνώ, γυρεύω πάντα μιαν ανάσα, την βρίσκω μετά από ώρα, την κρατώ και βγαίνω στο δάσος που υπάρχει έξω από το πατρικό μου. Λογιών πλάσματα μικρά, είναι κρυμμένα μες τα χόρτα και πίσω από τα δέντρα. Μόλις με δουν συνωμοτούν μες το σπίτι πως θα μπουν. Να κλέψουν μάλλον θέλουν, τα βάζο με το μέλι ή απλώς να μπουν να δουν.
Τα απογεύματα που βγαίνω στη βεράντα, το δάσος έχει αντικατασταθεί με μια ήρεμη καταγάλανη και καθαρή θάλασσα. Περικυκλώνει το σπίτι. Από το σημείο της βεράντας όπου κάθομαι ακουμπισμένος, τα πόδια μου με ευχαρίστηση μέσα της βουτώ. Η βελούδινη υφή της, δροσίζει όλη μου την ύπαρξη. Με γεμίζει με αποθέματα ελευθερίας, όταν γυρίσω πίσω στη πόλη, θα μου χρειαστούν. Δεκάδες μικρά ψάρια κινούνται ανέμελα και γω κοιτώ τον ουρανό.
Σαν χορτάσω ανεμελιά, κλείνομαι αυτόβουλα στο δωμάτιο μου. Αποθήκη εφηβικών φαντασμάτων ήταν παλιά, τώρα μοιάζει με ξενώνα. Ένα τερατάκι με φιλικό βλέμμα για κάθε ράφι, μια οικεία κραυγή απόγνωσης  καταχωνιασμένη  σε κάθε ντουλάπι. Εποχές που δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Ευτυχώς.
Ταξιδεύω αγκαλιά με ένα βιβλίο ή κανένα δίσκο. Μέχρι να προσγειωθώ πάλι πίσω, το βραδάκι έχει φτάσει και κείνο. Το σπίτι μας τώρα αιωρείται. Μου θυμίζει μοναχικό πλανήτη. Διασχίζει νωχελικά το διάστημα, ανάμεσα από πλανήτες ξεγλιστρά, μέσα σε νεφελώματα κρύβεται προσωρινά. Δεν τρομάζω, παρόλο που σαστίζω και τελικά απολαμβάνω άναυδος τη θέα.
Ξανάγινα παιδί και ανέβηκα με βιαστικές δρασκελιές απάνω στη ταράτσα. Τα αδέρφια μου, το ένα πιο μικρό, το άλλο πιο μεγάλο, κοιμούνται μέσα στις αιώρες τους. Οι γονείς μας ευτυχισμένοι, κοιτιούνται για ώρες μες τα μάτια , κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.
Ελπίζω να μη με είδαν, μη τους χαλάσω τη στιγμή. Κι ύστερα πάλι ζωγραφίζω αναμνήσεις μέσα στο μυαλό μου. Αναμνήσεις απ' αυτές που θα έρθουν...
Σαν αποθήκη μελλούμενων η καρδιά μου, αφουγκράζεται τις πιο χαρούμενες μονάχα.
Μέχρι να με βρει εδώ στη ταράτσα το ξημέρωμα, γαλήνιο και μισοκοιμισμένο.