Don't look back

Μπλούι ο βουβός

Κατρακυλούσε με ένα ζευγάρι φλογισμένα μάτια
στη πιο σκοτεινή πλευρά της πόλης
αναζητώντας να ανταλλάξει κάποιο νεύμα,
ένα χαμόγελο στη καλύτερη των περιπτώσεων
λίγο πριν το τέλος όλων των πραγμάτων.

Ωστόσο κάτι φτερωτές κάψουλες κύκλωσαν τον ουρανό
πάνω απ' το σαστισμένο του βλέμμα...
Γεμάτες με συμπυκνωμένες ελπίδες, χημικά και τροφή για αστροναύτες,
πήραν φόρα και στροβιλίστηκαν μαζί με τη σκιά του,
καθώς εκείνος προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από ένα κάδο σκουπιδιών...
Μέχρι που τον έχασαν και έφυγαν για άλλη γειτονιά,
και τώρα η μνημη του κορεσμένη από αναλαμπές εικόνων,
μυρωδιών και ανάκατων στιγμων,
κόχλασε στιγμιαία δίπλα από ένα δελεαστικό γκρεμό.

Συνέχισε όμως να βαδίζει ανάμεσα από άστεγες πληγές,
πτωχευμένες επαύλεις και πολυεθνικές, που στα ζάρια έπαιξαν όλα τους τα τέκνα
και τα εγγόνια πάνω στη παραφροσύνη μιας αιώνιας απληστίας.

Πόρνες και μεθυσμένοι μουσάτοι νάνοι,
έπιασαν κουβεντολόι,
καθώς εκείνος προχωρούσε,
τα αδέσποτα στο βάθος μόλις τον είδαν,
άρχισαν να καλπάζουν ουρλιάζοντας.
Κάποια κυρία έπεσε εχθές απ' τον πέμπτο όροφο σε τούτο το σημείο
μα εκείνος δεν είχε άλλο τσιγάρο για να ανάψει.

Προς το στόχο του συνέχισε να περπατά
σχεδόν ορκισμένος, περπάταγε μερόνυχτα
ενώ πίσω του η διαδρομή ανατρίχιασε στο αεράκι,
που προκάλεσαν οι ξεσκισμένες του αρβύλες.

Θα διέσχιζε όλη τη λεωφόρο
θα προσπέρναγε τζάνκια, κτίρια γεμάτα αλυσίδες και λουκέτα,
εναρμονισμένα και άψυχα,  με το παρελθόν εκείνου του τόπου.
Μετανάστες που λιμοκτονούσαν,
ληστές που χαμογελούσαν,
ποιητές που θρηνούσαν,
ενώ κανένα δέντρο δεν γλύτωσε απ' τη ρύπανση της πόλης
και μόνο κοιτάγανε σα στραγγαλισμένες εναέριες ρίζες,
που κάποιες φορές ήταν σαν να ζητούσανε βοήθεια
όμως τελικά, πάγωσαν και έμειναν εκεί για πάντα.

Από τους υπονόμους βγαίνανε προσεκτικά,
μην τα δει κανείς,
κάτι πιτσιρίκια.
Γεμάτα φόβο, θλίψη, απορία και βρώμικα ρούχα.

Ο ήλιος είχε κρυφτεί για χρόνια
και εκείνος βάδιζε σιωπηλός, σχεδόν παραπατώντας
ανάμεσα στη τρέλα και τη σιγουριά.

Μέχρι που επιτέλους βρέθηκε μπροστά απ' τους δεκάδες φύλακες
και τα συρματοπλέγμετα που είχαν πλέξει στον ελεύθερο τους χρόνο.
Στάθηκε μπροστά από μία στρογγυλή σιδερένια μπάλα,
τυλιγμένη με καλώδια και μικροτσιπ, κάμερες και οθόνες,
μια στρογγυλή μηχανή, στο μέγεθος μιας μονοκατοικίας.
Και τα σκουλήκια γύρω της, σκέφτηκαν πως κάτι καλό κράταγε για αυτά
το πνεύμα, τη ψυχή ή στη καλύτερη λεφτά!

Όμως σάστισαν στη θέα ενός σιδερένιου αναπτήρα
που έβγαλε από τη μέσα τσέπη του μπουφάν...
Είχε ανάγλυφο ένα ήλιο χαραγμένο
και μέσα του μια φλόγα που τρεμόπαιζε συχνά.

Με μιας, λένε, όλα ανοίχτηκαν στη σκόνη,
όταν έδωσε στο νήμα του φωτιά...
Και η μηχανή διαλύθηκε και τα σκουλήκια έβγαλαν φτερά...

Και πήρανε φωτιά αμέσως όλοι οι δρόμοι
και η έκρηξη ακούστηκε πολλούς γαλαξίες μακρυά
Απ' τη γη βγήκανε όλοι οι κάτοικοι δειλά,
ήταν αιώνες φυλακισμένοι αυτοεξώριστοι,
εξαναγκασμένοι οικειοθελώς, να ζούν μες τα σκατά...

Το βράδυ χιόνισε για τα καλά
και η σιωπή που ακολούθησε ήταν φυσική σαν την δική του,
τετελεσμένα επακόλουθη
και όχι επιβαλλόμενη, αρρωστημένη,
όπως για παράδειγμα στα λευκά κελιά.

Και ο ήλιος λένε τότε ξάφνου βγήκε
και τα παιδιά άρχισαν να στήνουνε παιχνίδι
και να τραγουδάνε δυνατά:

"Μπλούι ο βουβός, Μπλούι ο βουβός, εκείνος μας χάρισε τη λευτεριά!"

Astro kid

aces and fives

Ο Κος και η Κα Γουάιτ

Έξω έβρεχε χάλκινο μπαρούτι
φύτρωναν με αυτό τον τρόπο, οι τύψεις, στις ταράτσες των σπιτιών

Η Κα Γούαιτ σκέπασε τον κατάκοιτο άντρα της με τα κουρελένια μισοφόρια της
Η φλόγα του κεριού τρεμόπαιξε για μια στιγμή

Στη μέση εκείνης της σκονισμένης πόλης, σαν παρατημένο φωτιστικό του πλανήτη,
το δωμάτιο τους, προσευχές ξεφυσά και αναβοσβήνει.

Ξαπλωμένος ο φουκαράς, σακατεμένος απ' το χρόνο
και εκείνη επέβλεπε, έδιωχνε με το βλέμμα της τον πόνο.

Ήταν απόγευμα, μα είχε απλωθεί μια αχνή σκοτεινιά.
Η υγρασία γρατζουνούσε το δέρμα και σκορπούσε αναπάντεχα ρίγη.

Σούπα ζεστή, το δωμάτιο τους μοσχοβόλησε
και εκείνος έδειχνε να ανυπομονεί για κάτι άλλο, στο βλέμμα της απάνω δάκρυσε.

"Μη βιάζεσαι καλέ μου, έχει λίγη ζωή ακόμα
και έπειτα, θα 'σαι έτοιμος, να γίνεις ένα με το χώμα!"

"Και μετά;" Την ρώτησε απορημένος
"Μετά θα ρθουν όλα ανάστροφα" απάντησε εκείνη

"Τι θα πει ανάστροφα; Πες μου τί θα γίνει!"

"Θα αρπάξουν με Άνοιξη τα σωθικά..." απάντησε η Κα Γουάιτ, χωρίς να κρίνει
"Θα φυτρώσουν  στο πάτωμα μυριάδες άσπροι κρίνοι
Μιλιούνια στον αέρα θα πλέουνε πουλιά,
και η ψυχή χαρούμενη, κρασί θα πίνει..."

Του είπε και εκείνος τώρα χαμογέλασε
έγειρε και έκλεισε τα μάτια

Αμέσως όλα τα κρύσταλλα του σπιτιού
γίνανε κομμάτια

Και εκείνη τώρα κλαίει δυνατά
που μόνη της θα μείνει

Όμως στους ώμους της φυτρώσαν ξαφνικά
δυο μικρά φτερά που έχουν οι μαύροι Φρανκολίνοι

Και ξημέρωσε απότομα
μιας και το όνειρο τους, πραγματικότητα είχε πλέον γίνει.