Wendy Rene

  Ink on Paper
  (and a little bit of Css)

Σημειώσεις ΙΙ

Θέλουμε Λούνα πάρκ. Απ' τα δικά μας!!!
Όλοι είναι πεπεισμένοι ότι θα γίνει αυτό που θέλουν,
αρκεί να τους βολεύει.
Πολιτικό πουταναριό. Έχω εφιάλτες με συντέλειες και ζόμπι. Πόσο πιο κάτω;
Ο Θεός είναι μεγάλος. Ασύλληπτα μεγάλος. Απλά έχει άλλο όνομα.
Ανακάλυψε τη διαδικασία αναπαραγωγής και τα παράγωγα της.
Στα μάτια μου ήσουν κρύσταλλος με αλμύρα.
Τα κορίτσια είναι όλα όμορφα. Παντού!
Σε κάθε σημείο του χωροχρονικού μπάχαλου
στο κεφάλι μίας στρίγκλας κοινωνίας.
-Πως με κόβεις;
-Πες μου που πας, που πατάς και σε τι πιστεύεις ότι πιστεύεις.
-Η Μήδεια είναι υπαρκτό πρόσωπο πλέον;
-Τα παιδιά που σκοτώνονται άδικα, περιμένουν όλα μαζί,
σε μια χώρα σε μια άλλη διάσταση, να το κρίνουν.
-Τέλος πάντων. Τι θα κάνεις ; Θα την δεις ;
-Όχι
-Γιατί;
-Γιατί δεν με είδε. Είχε σκουριά στα χέρια της και λερωμένα μάτια.
Έπειτα, το χαμόγελο θέλει πόνο
και ο πόνος θέλει έρωτα
μα ο έρωτας δεν φτάνει μόνο
να σκοτώνουμε αγκαλιά τα έρποντα.

Ρακούν

"would u like a cup of tea?"

Σημειώσεις Ι

-Ρε σημειωματάριο; Πώς είσαι έτσι;
-Τί εννοείς;
-Είσαι μικρό δίχρωμο
-Και;
-Έλα νταξ, σε πειράζω.
-Άντε ρε γαμήσου

-Ρε σημειωματάριο, ειλικρινά τώρα, θα μου πεις τι απέμεινε λίγο πριν τη μάχη;
-Έχω την αίσθηση ότι η μάχη υπήρχε πάντα. Όλα όσα είχες όταν ξεκίνησες, έχεις και τώρα.

-Η αγάπη είναι καταφύγιο;
-Η αγάπη είναι νέκταρ που ψάχνει δοχείο

-Ρε σημειωματάριε, δεν μας τα λες καλά.. Θέλει ο έρωτας φωτια; Και η καταρρακτώδης βροχή περίπατο;
-Θέλει να θέλεις να μην τα βλέπεις όλα ίδια. Να 'χεις τρία μάτια και όχι μόνο δύο και να κοιτάζουνε κατάματα χιλιάδες άλλα ταυτόχρονα. Χωρίς κανένα φόβο. Να έχεις χέρια πολλά και ένα φλεγόμενο στήθος. Να καίγεται ο μπέτης σου! Τα υπόλοιπα, είναι και εκείνα στάχτες στον καμβά.

-Γίναμε ιπτάμενοι εξεγερμένοι είπαν τα σκυλιά. Μα είναι αδέσποτη η καρδιά μας η καημένη.
-Ανατινάξτε τα κελιά. Πρώτα απ' τα δικά σας μυαλά και έπειτα όπου υπάρχει θλίψη, βάλτε φωτιά. Να μην ακούτε ψευτοδιορισμένους γιατρούς που λένε πως το μυαλό σας δεν πάει καλά. Εκείνοι δεν έχουνε καρδιά. Στέκουν σαν κουφάρια μέσα στα κάδρα τους, σαν επιχρυσωμένες κακομαθημένες γέννες, υποδουλωμένοι σε επαύλεις και στα δανεικά.

-Αξίζει να ζεις με μία αλήθεια στο κεφάλι και τη μόνη μούσα σου τη λευτεριά;
-Αξίζει να ζεις ουσιαστικά. Aπό το πρώτο σου μπάνιο σε ποτάμι κρυστάλλινο, μέχρι και την τελευταία γουλιά κρασιού που θα γευτείς. Να στε όμως στο μεσοδιάστημα ελεύθεροι και όχι στοιχειωμένοι.

-Είναι ο θάνατος φίλε μου σημειωματάριο, η μόνη μας αλήθεια;
-Είναι η μόνη σίγουρη αλήθεια
-Και αν δίχνεις πόνο στα σκυλιά;
-Είναι που δεν σε κατασπάραξαν ακόμα.


-Θα ρθει μια μέρα απ' τα παλιά, που θα 'ναι αμέτρητα πουλιά, πετώντας να ερωτεύονται ξανά
κάθε απόχρωση του ουρανού τους.
-Τα νέα πετούμενα ψάχνουνε για φυλαχτά. Αλλιώς φωλιές τους γίνονται τα παιδικά τους χρόνια.
-Και που είναι το κακό να έχεις για πατρίδα τα μαύρα χελιδόνια;
-Είναι που είναι η ίδια πατρίδα με της Άνοιξης το πρώτο γλυκό βραδάκι. Που μεθυσμένος της χαιδεύεις τα μαλλιά.
-Ναι αλλά εκείνη ήταν που άνοιξε το στέρνο της, χωρίς να χαρίσει τίποτα λιγότερο, από τον κόσμο της.
-Να συγχωράτε τους έρωτες που ακούγαν σε εντολές. Ήταν μεθυσμένοι από την ανασφάλεια.