Powered By Blogger

Translate

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Θυσιάζοντας ελευθερία ή αγάπη

Τα έφηβα αρνάκια
γλυκό αίμα καθώς τα θυσιάζουν
προσφέρουν - για τα ίδια - πραξικοπιματική θυσία
καθώς έχουν χρόνο ακόμα
πριν συλληφθούν
ερωτεύονται δεν βελάζουν, πιο πολύ μοιάζουν να νιαουρίζουν
στα κολλώδη πεζοδρόμια της πόλης
μέσα στους απογευματινούς μονόδρομους
στο μεταίχμιο άνοιξης και καλοκαιριού
πάνω στη στροφή των καιρών φιλιούνται με το ένα μάτι ο καθένας
ίσια στο δρόμο
και το άλλο ηδονικά κλειστό
τότε που όλη η φύσης συσπάται
οργασμικά, από ενέργεια, ρυθμό και θέρμη,
τότε που μας στερούσαν και σε εμάς την ίδια τη ζωή, τη
γνώση και τη μάθηση έξω
από αίθουσες και τάξεις κλάσεις κάστες
πάστες και οδοντόπαστες
όμως χαραμίζαμε και εμείς σαν αρνάκια άβουλα τα καλοκαίρια μας
εκεί στην παντοτινή γιορτινή αρχή τους
που ήταν πάντα άναρχη
γλυκιά καθώς βράδιαζε
μιλιούνια τα κουνούπια
τα κορίτσια με δαγκωματιές στα γόνατα τη πλάτη αφαλό
κι όμως που λες δεν ξέρουν πως η ζωή
μέλει να είναι άδικη
πλανεύτρα μα και ψεύτρα, δεν υπάρχει κάποιος ζωντανός θνητός
που δε θα πληγωθεί,
γιατί μάλλον υποθέτω έτσι πρέπει
και πως αυτός είναι ο τρόπος
και πως αν ο δρόμος που επιλέξουν στη ζωή θα ναι δεσμευτικός
φρόνιμος νομοταγής
ραντεβού στις 8 μπροστά στη τιβί
στον αγαπημένο τους καναπέ
με τα κινητά ανά χείρας
ζευγάρι τέλειο μιας και έκανε και παιδιά
λες και αυτό είναι το έπαθλο
και όχι να τα μεγαλώσεις ηθικούς ανθρώπους
θα πληγωθούν σίγουρα πιο πολύ
και αν επιλέξουν στο μέλλον
που λες τα αρνάκια μας
τα λευκά, που μυρίζουν ακόμα
βούτυρο ευαισθησίας, φιλότιμου, δίψα για γνώση
έτοιμα για αυτοθυσία
υπέρβαση, λύσσα για συνεχή επικοινωνία
επιλέξουν ζωή ανεξάρτητη λεύτερη και φωτεινή
θα σφαδάζουν στα κακοτράχαλα
καθώς ανηφορίζουν τη ζωή, πολύ λιγότερο,
μα θα ναι που θα ναι η διαδρομή σιωπηλή μοναχική
για πάντα ως το άπειρο.









Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Για όλα όσα

Για όλα όσα, έρθουν μόνα τους
και ξαναφυγουν μόνα,

για όλα όσα θες για μια εικόνα
ένα βιτρινάτο έμβρυο
σου γνέφει απειλητικά

για όλα όσα έχασα μαζί σου
έχασες μαζί μου
όταν ζούσες στο νησί μου

τα μύρια όσα είν΄α ρθουν
ευλογημένα να 'ναι όλα
απρόσμενα γλυκά εύχομαι να ναι

τα χίλια πόσα χείλια είν' α φύγουνε κι αυτά
στο καλό εύχομαι να πάνε
μη ξεχάσουν ποτέ τη καρδιά τους να γλεντάνε

για όλα όσα κέρδισα σε μια βραδιά
και τώρα που λες, όλες οι πόρτες τρίζουν και παραμιλάνε

για όλα όσα στο δέρμα μου χάραξα βαθιά
ένα πρωινό φυλαχτά
που έχουν σκοπό κακό για όσα μας πονάνε

για όλα όσα πίστεψα ότι πιστεύω,
μαζί τους κάνε να αγναντεύω

ουρανό, πανιά ρούμι και βροχή
ας είναι νεκρά
ας είναι και ζωντανά κάνε θέ μου να ναι,
ας είναι και θολά σαν τους εφιάλτες μας
ας είναι καλύτερα χαρούμενα και φωτεινά σαν τη λευτεριά...



Photography - Henri Cartier-Bresson


Ετοιμος

-Έτοιμος;
-Έτοιμος!

Κι αυτό, με τόση άνεση επειδή ο κοινός μας παρανομαστής είναι ένας. 
Το ταξίδι. Το γονίδιο μας έχει σχήμα δρόμου,
 οι κόρες των ματιών μας φλέγονται σε ηλιοβασιλέματα, 
ενώ οι φλέβες μας, αυτές οι διακλαδώσεις σε σχήμα κλαδιών,
 βράζουν κοχλάζουν αδημονούν, αναριγούν 
και μόνο στην ιδέα 
του έρωτα, 
ανυπομονούν να αρπάξουν φωτιά, 
σα φλεγόμενα σύννεφα να πετάξουν παραπέρα...

-Δεν είναι σκολίωση. Είναι η βάση των φτερών που σου έσπασαν."
-Α οκ.








Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Εκκόλαψη


Είναι που χωριστήκανε οι δρόμοι
και φτιάχτηκαν κι άλλοι άχρηστοι νόμοι
ήταν πάντα επικίνδυνη η γειτονιά 
μέσα σε μια συμπαντική λάμπα 
γιγαντιαία
σα μπαλόνι
θα εκκολαφθεις
ξανά και ξανά και ξανά.