Συλλογικό

Σμέρνες στο χώμα

διαπλέκουν τα κορμιά τους,

γιγαντιαίο γρανάζι,

το έδαφος σκεπάζει

με την ασχήμια των Λαιστρυγονικών ματιών τους,

τα πιο εύφορα μας χρόνια.

Αγκάθινα στεφάνια

αίμα ευωδιάζουν

Τα κορίτσια μωβ γαρύφαλλα π’ ανθίζουν

Κάθε μέρα Κυριακή 

Συνταξιούχοι εραστές

Οι μνήμες μας φτωχές - είμαι άνεργος μωρό μου

και δεν έχω πια ζωή

Ο ρυθμός ένα έναυσμα.

Κάτι παραπέρα, εκεί πιο πάνω

μια μελωδία θα ορίσει τη νίκη

ενάντια στο ψυχρό παραλογισμό

ενάντια στον τρόμο,

του απόλυτου «εγώ».