Ξυπόλυτοι και νηστικοί μα καθόλου βιαστικοί,
ανεβήκαμε τη μεγαλύτερη βουνοκορφή. Η διαδρομή είχε φίδια, απόκρημνους γκρεμούς,
ρυάκια που γινόντουσαν ποτάμια, ποτάμια που γινόντουσαν καταρράχτες,
καταρράχτες που γίνανε ρυάκια. Οι πατούσες ματωμένες , το στομάχι κολλημένο
στην πλάτη, αλλά από εκείνη την κορφή φάνηκαν και οι πέντε ήπειροι .
…….
Αδημονούσαμε να φτάσουμε. Όταν αντικρίσαμε το
λιμάνι , τίποτα δεν μας κρατούσε. Τρέξαμε σχεδόν ουρλιάζοντας από τη χαρά μας
και αγκαλιάσαμε εκείνο το νησί. Πέρασαν χρόνια από τότε και για πάντα, εκεί λες
και σταθήκαμε, όμοιοι και χαρούμενοι, άντρες και γυναίκες, σαν πολλές σταγόνες
αίμα, να ποτίζουμε τον γυρισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου