Μια μέρα έκανα ωτο - στοπ και σταμάτησε ένα αυτοκίνητο παλιό, μοντέλο του 83', με ξεφτισμένο ασημί χρώμα και σκούρα άκαμπτα καθίσματα. Οδηγούσε ένας τύπος φαλακρός και δίπλα του καθόταν μια αλυσοδεμένη δεσποινίδα, που έκλαιγε και μούγκριζε ασταμάτητα. Δίπλα μου καθόταν άλλος ένας φόβος μου, το ψέμα. Είχε μεταβαλλόμενη μορφή, σα ρευστό ανθρωποειδές, που όλο ασυνάρτητα τραγούδια έσκουζε υστερικά, για να περάσει λέει το ταξίδι ευχάριστα. Κι όλο έλεγε πως η αγάπη μια μέρα θα τελειώσει, πως οι καλοί λέει πεθαίνουν πάντα άδοξα και πως μία τζούρα δρόμος έμεινε για να μάθω αν όλα αυτά ισχύουν.
"Που μπήκα ρε πούστη μου;"
Πήγα να πάθω κρίση πανικού, ειδικά όταν κατάλαβα πως ο οδηγός ήταν το απόλυτο κακό και η γυναίκα δίπλα του, η μόνη μου αγάπη.
Τώρα προτίμησα να πω ένα δυνατό και γιομάτο αυτοπεποίθηση "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!", με αναγουλιασμένο στομάχι και έτοιμο να αδειάσει φουσκωμένο λαιμό.
Είπα "... αλλά εδώ θα κατεβώ!!!".
Χωρίς όμως κανεις τους να αλλάξει στάση, ύφος και σκοπό, σαν να μου έλεγαν "είσαι παγιδευμένος πλέον εδώ..." , με ανάγκασαν αυτόματα να ανοίξω τη πόρτα και να πεταχτώ με τρόμο έξω στο κενό... Προσγειώθηκα στην αγκαλιά του τελευταίου τινάγματος , πριν τρακάρω οδηγώντας με το αυτοκίνητο μου ένα κίτρινο παρατημένο φορτηγό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου