Chapter 10 - Ονειρου Συντεταγμένες (απόσπασμα)

Διασταυρώσεις δρόμων όπου παλιότερα κυριαρχούσε το κυκλοφοριακό άγχος είχαν μετατραπεί τώρα σε ξέγνοιαστα μα και θλιμμένα ξέφωτα, ενός δάσους που λες και περίμενε αιώνες να δημιουργηθεί και τέλος να κυριαρχήσει σε ένα έδαφος που πάντα του άνηκε. Πεζόδρομοι και οδικές γέφυρες έξι λωρίδων κυκλοφορίας, ήταν τώρα μαγευτικοί καταρράκτες και με την δύναμη τους είχαν παρασύρει μερικές αβοήθητες νταλίκες σιγώντας για πάντα την ενοχλητική τσιρίδα τους στον καθαρό αέρα της πόλης.

Τα σπίτια και οι πολυκατοικίες ήταν καταπράσινα, γιατί παντού είχε ξεχειλίσει η πυκνή βλάστηση και όλοι οι κάτοικοι ήταν χαρούμενοι καθώς άναβαν τις ψησταριές  στις καταπράσινες ταράτσες των σπιτιών τους. Μουσικές ακουγόντουσαν από κάθε γωνιά της πόλης και ήταν αξιοζήλευτη η χορευτική διάθεση και ο τρόπος που οι πεζοί έκαναν το απογευματινό περίπατο τους.

Για μερικούς, εκείνο το απόγευμα ήταν ένα απόγευμα Κυριακής, ξεκούρασης και συντροφικότητας, για άλλους ήταν απόγευμα Δευτέρας, όπου με μεράκι σιγά σιγά τέλειωναν τις δουλειές τους ανοίγοντας τα πατζούρια να μπουν μέσα οι ακτίνες του φωτεινού πλανήτη.

Για τις παρέες των νέων ήταν απόγευμα Παρασκευής και όλες οι παρέες ήταν μαζεμένες στις πλατείες και τα καταπράσινα πάρκα της πόλης. Τα πειράγματα και τα γέλια τους, ακουγόντουσαν παντού. Η μουσική από δεκάδες ακορντεονίστες που κατέβαιναν μια μεγάλη κατηφορική οδό, έβγαζαν στα μπαλκόνια και τους πιο ανόρεκτους και κακόκεφους κατοίκους, οι οποίοι μετά από αυτό, υπερέβαλαν εαυτό και άρχιζαν να χορεύουν δειλά δειλά στα μπαλκόνια, στις εισόδους των πολυκατοικιών αγκαλιά με το ταίρι τους, άλλος με τις δύο μικρές του κόρες και μια νοικοκυρά με τον ανάπηρο σύζυγο της που κοίταζε τώρα αμίλητος τα φλεγόμενα σύννεφα.