Τα μπάσταρδα παιδιά του Ιησού (για τα αστρικά αδέρφια μου)

Η ύπαρξη ανήκει στο όλο
Το όλο ανήκει στο σύμπαν
Το σύμπαν ανήκει σ' εμάς

Όσο πιο γρήγορα ερωτευτούμε την ύπαρξη και το όλο,
τόσο πιο εύκολα θα είμαστε παντού
Παραλληλόγραμες οδοί ανατέλουν αίμα,
φάουσα, νεύρα και φωνές

Ήσουν κομμάτι τους μα έσπασες
Και από το κενό γεννήθηκε κοράκι
Και το κοράκι ερωτεύτηκε ψοφίμι
το κοράκι ακίνητο, ψυχρό, αμίλητο

Είχε κατακτήσει το κενό της καρδιάς σου
η αγέλη του πολύπλευρου εαυτού
δε χωράει πια σ' εσένα
γιατί η αγέλη του ουρανού

Υπηρετεί μια γέννα.
ο Θανάσης άδραξε τον ουρανό
και ο Άδης ξεπόρτισε να δει το φως μαζί με εμένα
σαν παιδί ο πρίγκιπας ξανθός

Βρήκε το δίδυμο εαυτό του
Μα καλώς η΄κακώς ήταν νάρκισσος και αυτός
Και συνάντησε τον Κίμ
Παρδαλός πάνας

Κερατοφόρος, λάγνος εραστής
Στυγνός κουκουλοφόρος
Και κάθε που συνάνταγε το δίαυλο
Που χάιδευε ο Θησέας

Κάθε που η Αριάδνη μπέρδευε
γυαλιά, καρφιά, πουτάνα όλα
Ήμουν και εγώ αδέρφια μου στο βάλτο ως τα μάτια
μα τώρα από τον έβδομο
σπάω τη θλίψη σας κομμάτια