Είναι που ανοίγονται ξανά όλοι οι δρόμοι σαν μεγάλες ολισθηρές πλάτες γιγάντιων κροταλιών μονάχα ένα πιτσιρίκι γύρω στα οχτώ βρίσκει ένα αιωρούμενο ερωτηματικό στο σκοτεινό ουρανό καθώς διασχίζει την απόρριψη της πιο γλυκιάς αγκαλιάς, είναι που ξεδιπλώνονται πάλι όλοι τρομαγμένοι μέχρι πρότινος φόβοι, ανήκουστους εφιάλτες εξιστορούν στη στοιχειωμένη πόλη, με τα φανταχτερά τραπέζια και τους λαίμαργους αστούς, είναι που ντουβρουτζάς σε πιάνει καθώς το βλέπεις να χάνεται πάνω στις λιχνιζόμενες λεωφόρους, κάθε που πικρόχολα φιλιά σκορπάς, σαν μια σικάτη φλεγμονή που θέλει να μοιραστεί στους πάντες, για να λένε όλοι, την είχα και γω μερικές βραδιές, είναι που ανασηκώνονται ξανά τα αυτοκίνητα καθώς σχίζονται ξαφνικά όλοι οι πόνοι, οδηγούσαν ενίοτε σε μαυρισμένες καπνοδόχους και μόλυναν τα πνευμόνια του ντουνιά, μέρα νύχτα κάθε που ο ουρανός, που λες, έπαιρνε φωτιά, οι κροταλίες ξαπόσταιναν να δουν το θέαμα μιας και το πιτσιρίκι ήθελε να κατέβει, να περπατήσει σε λιβάδια ξανά, μα όλη η θλίψη συμπυκνώθηκε σε ένα μικρό νυστέρι και σχίστηκαν τα σύννεφα με μιας, και όλος ο κόσμος τώρα ξέρει πως πιο γρήγορα από όλους μας γερνάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου