Έξω έβρεχε χάλκινο μπαρούτι
φύτρωναν με αυτό τον τρόπο, οι τύψεις, στις ταράτσες των σπιτιών
Η Κα Γούαιτ σκέπασε τον κατάκοιτο άντρα της με τα κουρελένια μισοφόρια της
Η φλόγα του κεριού τρεμόπαιξε για μια στιγμή
Στη μέση εκείνης της σκονισμένης πόλης, σαν παρατημένο φωτιστικό του πλανήτη,
το δωμάτιο τους, προσευχές ξεφυσά και αναβοσβήνει.
Ξαπλωμένος ο φουκαράς, σακατεμένος απ' το χρόνο
και εκείνη επέβλεπε, έδιωχνε με το βλέμμα της τον πόνο.
Ήταν απόγευμα, μα είχε απλωθεί μια αχνή σκοτεινιά.
Η υγρασία γρατζουνούσε το δέρμα και σκορπούσε αναπάντεχα ρίγη.
Σούπα ζεστή, το δωμάτιο τους μοσχοβόλησε
και εκείνος έδειχνε να ανυπομονεί για κάτι άλλο, στο βλέμμα της απάνω δάκρυσε.
"Μη βιάζεσαι καλέ μου, έχει λίγη ζωή ακόμα
και έπειτα, θα 'σαι έτοιμος, να γίνεις ένα με το χώμα!"
"Και μετά;" Την ρώτησε απορημένος
"Μετά θα ρθουν όλα ανάστροφα" απάντησε εκείνη
"Τι θα πει ανάστροφα; Πες μου τί θα γίνει!"
"Θα αρπάξουν με Άνοιξη τα σωθικά..." απάντησε η Κα Γουάιτ, χωρίς να κρίνει
"Θα φυτρώσουν στο πάτωμα μυριάδες άσπροι κρίνοι
Μιλιούνια στον αέρα θα πλέουνε πουλιά,
και η ψυχή χαρούμενη, κρασί θα πίνει..."
Του είπε και εκείνος τώρα χαμογέλασε
έγειρε και έκλεισε τα μάτια
Αμέσως όλα τα κρύσταλλα του σπιτιού
γίνανε κομμάτια
Και εκείνη τώρα κλαίει δυνατά
που μόνη της θα μείνει
Όμως στους ώμους της φυτρώσαν ξαφνικά
δυο μικρά φτερά που έχουν οι μαύροι Φρανκολίνοι
Και ξημέρωσε απότομα
μιας και το όνειρο τους, πραγματικότητα είχε πλέον γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου