Ένα για τον δρόμο

Στριφογυρνάει ο δρόμος στο μυαλό μου,
 μια χορταριασμένος και δύσβατος και μια να τον συνθέτουν πλημμυρισμένα πλακόστρωτα.
Όλους τους δρόμους σου περπάτησα,
κάποιες φορές να βλαστημώ θυμάμαι - συγχώρα με γι αυτό - και άλλες να σκάω από τα γέλια,
άλλες ξυπόλυτος να περπατώ και άλλες να κοιτώ τα αστέρια.
Εκπυρσοκρότησε πάλι η θλίψη και με επέστρεψε στην αφετηρία του δρόμου τούτου.
Αρματώθηκα ξανά φωνές, ξόρκια, συμβουλές και ένα παγούρι δάκρυα της μάνας.
Ξεκίνησα έπειτα με τη καρδιά γιομάτη σιγουριά,
πως δεν είχα δει τις ομορφιές σου,
δρόμε φωτεινέ που μ' οδηγείς στις πιο ακούσιες συνειδητοποιήσεις,
μη ψωνιστείς που σε εξυμνώ κάθε που προσπαθώ να κοιμηθώ, το βράδυ σαν πλαγιάζω.
Είναι που δεν θέλω να ξεχνώ, στάσιμος να μοιάζω.
Θυμάμαι τις προσευχές που έμαθα στα τρένα - πήγαινα πάνω κάτω μην παγώσω -
σε λιμάνια σε στοές, σε πετρόχτιστες αυλές,
σε φλεγόμενα σοκάκια, είχαν όλοι τους το βλέμμα λες και δεν ξανά 'δανε ταξιδευτές...
Και κάθε που τα πόδια μου γεμίζανε πληγές,
καλέ μου δρόμε, μαύρε πονηρέ,
έπαιρνα τα παπούτσια μου στα χέρια και διέσχιζα όλες σου τις αμυχές,
χωρίς ποτέ να υπακούω σε εντολές,
ήξερα πως μόνο εσύ τον πόνο καις,
μονάχα χτίζεις ένα πηχτό χτες,
με ενοχές, γιορτές, αφήνοντας στο διάβα σου ηλιοκαμένα μούτρα,
δοκίμασα των δέντρων σου κατά σειρά όλα τα φρούτα...
Και ήταν στιγμές που γέμιζες με ανάποδες στροφές
και όσοι ξάπλωναν απάνω σου, γρήγορα παραιτήθηκαν.
Μια φορά θυμάμαι με ξεγέλασες
και μου 'λεγες πως συνεχίζεις και τη θάλασσα διασχίζεις,
άμα θες,
μα όπως λένε "αν έχεις τύχη διάβαινε ", αλλιώς καθόλου ταξίδι μην αρχίζεις.
Ίσως να υπήρξα πολλοί άνθρωποι μαζί, σε ένα σώμα, μέσα σε μια ελπίδα,
στριμωγμένοι συνεπιβάτες, διψασμένοι για ζωή.
Ένας μας προστάτευε σε κάθε καταιγίδα.
Άλλος έκλαιγε από χαρά και κάποιος μέσα μου γερνά.  Ένας άλλος, κρατάει μια λεπίδα,
ένας έφηβος που δυνατά τραγούδι ξεκινά
και ένας ενήλικος που κρατάει εφημερίδα.
Ένα μικρό παιδί που δεν χορταίνει τα φιλιά
και ένας αλήτης που τριγυρνάει όλη νύχτα.
Μη με ξεχάσεις δρόμε,
εσύ που είδες όλες μου τις εκδοχές
και ξέρεις πότε αγάπησα και  πότε σκότωσα.
Πότε αγωνίστηκα, για τη μαύρη μου τη λευτεριά
και πότε έσπασα για πάντα την πυξίδα.